O muzyce:
Nightwish to kapela grająca dziwny metal. Jednocześnie mocny i spokojny. Nieskomplikowany (riffy) i wyrafinowany (wokal). Kilku Finów i jedna... hmm... Finka :) to kolejny dość nowy zespół pokazujący, że ich kraj można chwalić nie tylko za Św. Mikołaja. No, ale do rzeczy. Na ich pierwszej płycie ciężko mi było jednoznacznie stwierdzić, czy faktycznie mam do czynienia z metalem. Później dowiedziałem się, że jest jakiś tam podgatunek metalu; nie pamiętam jaki, bo i po co? Ta wydumana nomenklatura i tak jest głupia. Tak czy inaczej przyznać trzeba, że co najmniej 5 z 12 utworów zdecydowanie do metalu nie należy, gdyż nie uświadczy się tam instrumentów charakterystycznych dla długowłosych :) Co czyni Nightwish tak niezwykłym? Jest to mistrzostwo, jakie pokazali nam muzycy łącząc ciężkie brzmienia z pięknym i niemal operowym głosem wokalistki. Ano, nie dość, że jest to rzadkość na rynku, to jeszcze sama idea została dobrze zrealizowana. Paradoksalnie, te dwa odmienne stylistycznie elementy nie tylko łączą się ze sobą, ale też dopełniają wyśmienicie. Oper nie lubię, a „zwykły” metal – o, zgrozo! – zubożał w moich uszach po kontakcie z „Angels Fall First”. Grupa gra i śpiewa tak, że przenosi nas (no dobra, mnie) do jakiegoś równoległego świata. Czy panuje tam aura baśni, czy też bardziej klimat fantasy, ciężko orzec. Dość powiedzieć, że pierwszy utwór (z którego słów znam tylko kilkanaście) przenosi mnie do lasu o poranku. Słońce leniwie przebija się przez korony drzew a mgła zaczyna się unosić. W oddali słyszę muzykę i tęskne wołanie. A tytuł utworu brzmi „Elvenpath” (dosłownie: ścieżka Elfów). Więc trafiłem! Być może jest to zasługa słów – kluczy, jaki słyszę w utworze (forest, full moon, sirens, beauty, etc.) ale niemal każdy z utworów „umie” zrobić ze słuchaczem coś podobnego. Jakiś nieopisany klimat panuje na tej płycie. Aura tajemniczości, niedopowiedzeń i przede wszystkim poruszającego piękna, jakie jest zasługą jedwabistego głosu „Pani Storyteller”. Trzeba jednak wiedzieć, że grupa gra nie tylko na gitarach i perkusji. Słyszy się wiele „przeszkadzajek”, które mają to do siebie, że czasem grają pierwsze skrzypce :P Niemal cały czas towarzyszy nam keyboard (ale nie brzmi jak rodem z disco polo :). Często zdarzają się też instrumenty, których nie potrafię nazwać – np. połączenie trójkąta z innymi jakimiś dzwonkami :) Tu i ówdzie słychać też flet i gitarę akustyczną. A utwór nr 10 to chyba pean na cześć instrumentu, który mógłby nazywać się tak, jak tytuł: Witchdrums. Ach, byłbym zapomniał: Do śpiewania włącza się też czasem jeden z facetów. I to, rzekomo, jest jeden z powodów, dla których kobiety też słuchają tego zespołu (gość jest ponoć przystojny). Natomiast co do głosu samej wokalistki (która prawdopodobnie gdyby nie wiek (>40) byłaby całkiem atrakcyjna, co jest nie bez znaczenia dla niektórych), potrafi być on operowy (najczęściej), ale też nieco bardziej „normalny”, naprawdę ta kobieta potrafi śpiewać baaardzo rozmaicie. A w utworze nr 7 głos jej nabiera zabarwienia niewątpliwie erotycznego. Sam zaś utwór zaczyna się partią mówioną („zapach kobiety [na nim] nie był mój”) i wychodzi jej to bardzo smakowicie. Utwór nosi tytuł... „Nymphomaniac Fantasia”. Zainteresowani? Ba! :) Dalej leci tak: „Lick my deepest” dalej nie powiem :P Nie wiem, komu mam polecić tę płytę. Na pewno fanom fantastyki. Metalom? Nie, muzyka jest zbyt delikatna. Audiofilom? Nie, to ich pierwsza płyta, brzmi średnio. Fanom opery? Może, jeśli są w stanie znieść gitary basowe :P Polecam ją ludziom wrażliwym na piękno. A zwłaszcza na piękno kobiecego głosu.

O dźwięku:
Przestrzeń: mierna. Barwa ogólnie: trochę za ostro na górze, nieco sucha średnica. Gitary brzmią słabo. Reszta bez większego zarzutu: perkusja, przeszkadzajki, no i WOKAL! Generalnie bez rewelacji, ale przyjemnie się słucha.